रमणिला कवळुनि हृद्यीं । असें मी जाहलों दंग ;
स्वप्न तो गूढ पाहोनी । समाधी जाहली भंग !
गुलाबी गाल रमणीचे । सुकोनी सुरकुत्या झाल्या;
मृदुल घन कृष्ण केसांच्या । लोंबती पांढर्या दोर्या!
तिच्या त्या गोठल्या नयनी । पाहिलें रूप मी माझें,
पाहुनी जीर्ण मुखडा तो । चरकुनी हृदयिं-मी लाजें.
कांहिसें चरकुनी हृदयी । रमणिला घट्ट मी धरिलें:
गळाले पाश देहाचे । शांत मग श्वासही झाले !
निसटल्या दिव्य दो ज्योती । आमुचे देह सांडून,
तळपुनी नील आकाशी । जाहल्या तारका दोन !
उराला ऊर भिडवोनी । स्तब्ध मातींत पडलेल्या
पाहुनी आपुल्या देहा । खदखदा तारका हंसल्या !
बसुनिया एअकमेकांच्या । सन्निधीं तारका गाती,
'येउं दे काळ काळाचा । तयाची कोण धरि भीती !'
स्वप्न हें गूढ पाहोनी । समाधी जाहली भंग !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ऑगष्ट १९२५
स्वप्न तो गूढ पाहोनी । समाधी जाहली भंग !
गुलाबी गाल रमणीचे । सुकोनी सुरकुत्या झाल्या;
मृदुल घन कृष्ण केसांच्या । लोंबती पांढर्या दोर्या!
तिच्या त्या गोठल्या नयनी । पाहिलें रूप मी माझें,
पाहुनी जीर्ण मुखडा तो । चरकुनी हृदयिं-मी लाजें.
कांहिसें चरकुनी हृदयी । रमणिला घट्ट मी धरिलें:
गळाले पाश देहाचे । शांत मग श्वासही झाले !
निसटल्या दिव्य दो ज्योती । आमुचे देह सांडून,
तळपुनी नील आकाशी । जाहल्या तारका दोन !
उराला ऊर भिडवोनी । स्तब्ध मातींत पडलेल्या
पाहुनी आपुल्या देहा । खदखदा तारका हंसल्या !
बसुनिया एअकमेकांच्या । सन्निधीं तारका गाती,
'येउं दे काळ काळाचा । तयाची कोण धरि भीती !'
स्वप्न हें गूढ पाहोनी । समाधी जाहली भंग !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ऑगष्ट १९२५
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा