कुठ्ल्याशा जागी देख
बिल्डिंग मोड्की एक । पसरली.
चाळीत अशा वसणारी।
पोरगी कुणी्शी होती छबकडी !
जाताना नटुनी थटुनी
कुणी तरुण पाही ती तरुणी । एकला.
त्या क्षणी
त्याचिया मनी,
तरड:ति झणीं,
गोड तरि जहरी । प्रीतीच्या नवथर लहरी । नकळतां.
तो ठसा मनावर ठसला ।
तो घाव जिव्हारी बसला । त्याचिया
वेड पुरे लावी त्याला ।
चाळीतिल चंचल बाला बापडया !
अकलेचा बंधही सुटला ।
संबंध जगाशीं तुटला । त्यापुढें.
आशाहि,
कोणती कांहि,
राहिली नाहिं.
सारखा जाळी । ध्यास त्यास तिन्ही काळी । एक तो.
ही त्याची स्थिति पाहुनियां,।
चाळींतिल सारी दुनिया बडबडे.
इष्काचा जहरी प्याला।
नशिबाला ज्याच्या आला । हा असा.
धडपडत चाळिंतुनि फिरणें ।
तें त्याचें होतें जगणें । सारखें !
लोकांना नकळत बघणें ।
पिउनिया चहाला जगणें । गरमशा.
पटत ना,
त्याचिया मना,
जगीं जगपणा,
डाव तो टाकी । मनुजांतुनि दगडची बाकी । राहतो.
यापरी तपश्चर्या ती
किति झाली न तिला गणती । राहिली.
सांगती हिताच्या गोष्टी।
हातांत घेउनी काठी । लोक त्या
तो हंसे जरा उपहासें ।
मग सवेंच वदला त्रासें । चिडुनियां
'निष्प्रेम चिरंजीवन तें।
जगिं दगडालाही मिळ्तें । धिक तया'
निग्रहें,
वदुनि शब्द हे,
अधिक आग्रहें,
सोडिना चाळे । चाळीचे चढला माळे । तरुण तो.
पोरगी आलि मग तेथ ।
जोड्यांना धरुनि करांत । फाटक्या.
धांवली उताविळ होत ।
जोडा झणिं थोबाडांत । मारिला.
तिरमिरुनी खालीं पडला ।
परि पडतां पडतां हंसला । एकदां !
तो योग ।
खरा हटयोग ।
प्रीतिचा रोग ।
लागला ज्याला । लागतें पडावें त्याला । हें असें !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ६ डिसेंबर १९२४
बिल्डिंग मोड्की एक । पसरली.
चाळीत अशा वसणारी।
पोरगी कुणी्शी होती छबकडी !
जाताना नटुनी थटुनी
कुणी तरुण पाही ती तरुणी । एकला.
त्या क्षणी
त्याचिया मनी,
तरड:ति झणीं,
गोड तरि जहरी । प्रीतीच्या नवथर लहरी । नकळतां.
तो ठसा मनावर ठसला ।
तो घाव जिव्हारी बसला । त्याचिया
वेड पुरे लावी त्याला ।
चाळीतिल चंचल बाला बापडया !
अकलेचा बंधही सुटला ।
संबंध जगाशीं तुटला । त्यापुढें.
आशाहि,
कोणती कांहि,
राहिली नाहिं.
सारखा जाळी । ध्यास त्यास तिन्ही काळी । एक तो.
ही त्याची स्थिति पाहुनियां,।
चाळींतिल सारी दुनिया बडबडे.
इष्काचा जहरी प्याला।
नशिबाला ज्याच्या आला । हा असा.
धडपडत चाळिंतुनि फिरणें ।
तें त्याचें होतें जगणें । सारखें !
लोकांना नकळत बघणें ।
पिउनिया चहाला जगणें । गरमशा.
पटत ना,
त्याचिया मना,
जगीं जगपणा,
डाव तो टाकी । मनुजांतुनि दगडची बाकी । राहतो.
यापरी तपश्चर्या ती
किति झाली न तिला गणती । राहिली.
सांगती हिताच्या गोष्टी।
हातांत घेउनी काठी । लोक त्या
तो हंसे जरा उपहासें ।
मग सवेंच वदला त्रासें । चिडुनियां
'निष्प्रेम चिरंजीवन तें।
जगिं दगडालाही मिळ्तें । धिक तया'
निग्रहें,
वदुनि शब्द हे,
अधिक आग्रहें,
सोडिना चाळे । चाळीचे चढला माळे । तरुण तो.
पोरगी आलि मग तेथ ।
जोड्यांना धरुनि करांत । फाटक्या.
धांवली उताविळ होत ।
जोडा झणिं थोबाडांत । मारिला.
तिरमिरुनी खालीं पडला ।
परि पडतां पडतां हंसला । एकदां !
तो योग ।
खरा हटयोग ।
प्रीतिचा रोग ।
लागला ज्याला । लागतें पडावें त्याला । हें असें !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ६ डिसेंबर १९२४
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा