.... देवा !
माझीं पिलें भुकेनें कशीं व्याकूळ रे झालीं आहेत !
तीन वाजून गेले, पण अजून यांच्या पोटांत, घासभर कीं रे अन्न केलें नाहीं !
बाळांनो !
उगी, नका रडूं !
मी पुनः खालीं जातें - अगदी हलूं नका. या गलथ्यांतच अमळ एकमेकांशी खेळत बसा !
- स्वयंपाकघरांत जातें, आणि कांहीं उष्टें अन्न पडलें असेल, तें माझ्या बाळांकरितां घेऊन लवकर येतें !
जाऊं ?
- आज घरांत येवढें काय आहे ?
काय सांगूं तुम्हांला !
मुलांनो, आज किं नाहीं माझा वाढदिवस
- माझ्या पूर्वजन्मीच्या मनुष्यदेहाचें वर्षश्राद्ध आहे !
खरें म्हटलें, तर हें माझेंच घर
- हीं माझींच मुलें,
- पण या घरांतल्या मुलांना काय ठाऊक कीं, मी त्यांचीच आई आहें म्हणून !
त्यांना वाटतें
- त्यांनाच काय ?
- सर्व जगाला वाटतें की, आपले सगळे पूर्वज स्वर्गाला जातात म्हणून !
पण किती तरी ठिकाणी, मनुष्यदेहाचें जीर्ण वस्त्र फेंकून देऊन पशुपक्ष्यांचें कातडें अंगावर घेऊन आम्ही !
- आम्ही आपल्या मुलांलेंकरांभोंवती प्रेमानें वावरतों, त्यांची सेवा करतों
- आणि उलट त्यांच्या लाथाबुक्क्यांचे - चाबकांचे - तडाखे सोशीत धाय मोकलून रडत कीं रे असतों !
पण बाळांनो, जगाला निव्वळ देह - कातडें - माती !
- प्रिय आहे !
आत्म्यावर जगाचें खरें प्रेमच नाहीं !
जोंपर्यत मी मनुष्यदेहानें नटलें होते, तोंपर्यंत ही घरांतली माझींच मुलेंलेंकरे कशीं मजवर प्रेम करीत होतीं !
पण मी मांजर होऊन घरांत फिरुं लागल्यापासून, मला कोणी जवळसुद्धां उभें राहू देत नाहीं !
देवा !
आज माझाच वाढदिवस, आणि मलाच का रे अन्न - पानांतलें घासभर उष्टें अन्नसुद्धां मिळूं नये !
पण या घरांतल्या मुलांना तरी काय ठाऊक कीं, मी त्याचीच आई आहें ?
तसें असतें तर मघाशीं मी नुसती स्वयंपाकघरांत डोकावलें मात्र, तोंच ' रांडे ! नीघ ! ' असें म्हणून माझ्या वेणूनें - प्रत्यक्ष माझ्या लेंकीनें !
- ताडकन् माझ्या डोक्यांत लाटणें फेंकून कशाला बरें मारलें असतें !
- बाळांनो ! नका रडूं !
मी आतां खाली जाऊन येतें !.....
माझीं पिलें भुकेनें कशीं व्याकूळ रे झालीं आहेत !
तीन वाजून गेले, पण अजून यांच्या पोटांत, घासभर कीं रे अन्न केलें नाहीं !
बाळांनो !
उगी, नका रडूं !
मी पुनः खालीं जातें - अगदी हलूं नका. या गलथ्यांतच अमळ एकमेकांशी खेळत बसा !
- स्वयंपाकघरांत जातें, आणि कांहीं उष्टें अन्न पडलें असेल, तें माझ्या बाळांकरितां घेऊन लवकर येतें !
जाऊं ?
- आज घरांत येवढें काय आहे ?
काय सांगूं तुम्हांला !
मुलांनो, आज किं नाहीं माझा वाढदिवस
- माझ्या पूर्वजन्मीच्या मनुष्यदेहाचें वर्षश्राद्ध आहे !
खरें म्हटलें, तर हें माझेंच घर
- हीं माझींच मुलें,
- पण या घरांतल्या मुलांना काय ठाऊक कीं, मी त्यांचीच आई आहें म्हणून !
त्यांना वाटतें
- त्यांनाच काय ?
- सर्व जगाला वाटतें की, आपले सगळे पूर्वज स्वर्गाला जातात म्हणून !
पण किती तरी ठिकाणी, मनुष्यदेहाचें जीर्ण वस्त्र फेंकून देऊन पशुपक्ष्यांचें कातडें अंगावर घेऊन आम्ही !
- आम्ही आपल्या मुलांलेंकरांभोंवती प्रेमानें वावरतों, त्यांची सेवा करतों
- आणि उलट त्यांच्या लाथाबुक्क्यांचे - चाबकांचे - तडाखे सोशीत धाय मोकलून रडत कीं रे असतों !
पण बाळांनो, जगाला निव्वळ देह - कातडें - माती !
- प्रिय आहे !
आत्म्यावर जगाचें खरें प्रेमच नाहीं !
जोंपर्यत मी मनुष्यदेहानें नटलें होते, तोंपर्यंत ही घरांतली माझींच मुलेंलेंकरे कशीं मजवर प्रेम करीत होतीं !
पण मी मांजर होऊन घरांत फिरुं लागल्यापासून, मला कोणी जवळसुद्धां उभें राहू देत नाहीं !
देवा !
आज माझाच वाढदिवस, आणि मलाच का रे अन्न - पानांतलें घासभर उष्टें अन्नसुद्धां मिळूं नये !
पण या घरांतल्या मुलांना तरी काय ठाऊक कीं, मी त्याचीच आई आहें ?
तसें असतें तर मघाशीं मी नुसती स्वयंपाकघरांत डोकावलें मात्र, तोंच ' रांडे ! नीघ ! ' असें म्हणून माझ्या वेणूनें - प्रत्यक्ष माझ्या लेंकीनें !
- ताडकन् माझ्या डोक्यांत लाटणें फेंकून कशाला बरें मारलें असतें !
- बाळांनो ! नका रडूं !
मी आतां खाली जाऊन येतें !.....
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा