दुर्गे दुर्गट भारी तुजविण संसारी ।
अनाथ नाथे अंबे करुणा विस्तारी ।
वारी वारी जन्म मरणाते वारी ।
हारी पडलो आता संकट निवारी ॥ १ ॥
जय देवी जय देवी महिषासूर मर्दिनी
सुरवर ईश्वर वरदे तारक संजीवनी ॥ धृ ॥
त्रिभुवन भुवनी पहाता तुजऐसी नाही ।
चारी श्रमले परंतु न बोलवे काही।
साही विवाद करिता पडले प्रवाही।
ते तु भक्तालागी पावसी लवलाही ॥ २ ॥
प्रसन्न वदनी प्रसन्न होसी निजदासा।
क्लेशा पासुन सोडवी तोडी भवपाशा।
अंबे तुजवाचून कोण पुरवील आशा।
नरहरि तल्लीन झाला पद पंकजलेशा ॥ ३ ॥
