बाबा लेबल असलेली पोस्ट दाखवित आहे. सर्व पोस्ट्‍स दर्शवा
बाबा लेबल असलेली पोस्ट दाखवित आहे. सर्व पोस्ट्‍स दर्शवा

ते बाबा असतात.....

आपले चिमुकले हाथ धरून
जे आपल्याला चालायला शिकवतात....
ते बाबा असतात.....

आपण काही चांगले केल्यावर
जे अभिमानाने सगळ्याना सांगतात..
ते बाबा असतात.....

माझ्या लेकराला काही कमी पडू नए
या साठी जे घाम गाळतात
ते बाबा असतात.....

आयुष्याच्या रस्त्यावर चालताना
जे आपल्याला चुकताना सावरतात..
ते बाबा असतात.....

आपल्या लेकराच्या सुखा साठी
जे आपला देह ही अर्पण करतात..
ते बाबा असतात......
करंगळीला धरुन आम्हाला,
तु चालायला शिकवलंस,
बोट धरुन आमचं तु,
पाटीवरचं अक्षर गिरवलंस,
रडु आमचं आवरावं म्हणून,
...घोडा होऊन आम्हाला रिझवलंस,
आता पर्यंतचं आयुष्य तु,
आमच्या साठी झिजवलंस,
सासरी गेल्यावर आमची,
आठवण काढशील का रे...?
बाबा... आम्हाला माहीत आहे,
सासरी जाताना,
एका कोपर्‍यात जाऊन,
आमच्यासाठी लहान मुलासारखा,
रडशील ना रे.......??????


कवी - ऋषीकेश

बाबा इथे पोरका झाला आहे

आवाज बंद झाला,संवाद हरपला आहे.
बोबडा शब्द चिमुकल्याचा लुप्त आज आहे.

चोकलेटचा बंगला आज मोडला आहे.
चीउचा घास चिमुकला आज सांडला आहे .

सापशिडीच्या खेळामधली शिडी सरकली आहे.
सारे फासे पलटले,आता दंश फक्त आहे.

बागेत फिरत असता,हात रिकामा राहतो.
देत झोका कोणी पाहता,हात कापरा होतो.

सुन्न अशा खोलीमध्ये,तुझा टेडीही एकाला झाला .
अन् खेळ तुझा भातुलालीचा,मी पुन्हा नाही पाहिला.

कडेवर कोणी अन्य घेता, अश्रूंच्या धारा.
मग चुंबने तुझी मी घेता,त्या हास्याच्या लाटा.

बाकी फक्त आहे,तुझ्या स्वेटर आणि कुंच्या.
अन् तुं स्पर्शिलेल्या घराच्या सर्व दिशा.

थोपटू आता कोणाला,मी एकटाच आहे.
आठवणीत आता फक्त कुशीतली झोप आहे.

माझी राणी!गेलीस तू अचानक निघून,
तुझा बाबा इथे पोरका झाला आहे.

देवाचे घर कितीसे दूर होते?




फुलाफुलांचा झगा घालून छानसा
सगळ्यांच्या बाबांना भेटणार होती,
बाबांचाच संमेलन शाळेत होता
लगबगीनं ती निघाली होती

शाळेत आज नको जाउस
आईनं किती समजावलं होतं,
बाबा नसताना तिनं जाण
आईला प्रशस्त वाटत नव्हतं.

कुणी नावं ठेवेल, कुणी हसेलही
पण तिला बिलकुल परवा नव्हती;
बाबांच्या नं येण्याच्या कारणासहित
सगळ्या उत्तरांना ती सज्जच होती.

बाबा कधीच येत नाहीत
त्यांचा फोनही कधी येत नाही;
त्यांच्याविषयी सांगायला उत्सुक होऊन
शाळेत कधी आली कळलंच नाही.

एकेक करून बाई सगळ्यांना
समोर यायला सांगत होत्या,
बाबांची ओळख मैत्रिणी सगळ्या
शाळेला करून देत होत्या.

बाईंनी जेव्हा तिचा नाव घेतला,
सगळ्यांच्या नजरा तिच्यावर होत्या
जे नव्हते कुठंच तिथं
'त्या' बाबांना शोधात होत्या.

"अरे! हिचे बाबा कुठायत?" एक मुलगा जोरात म्हणाला,
"बहुतेक नाहीतच तिला वडिल", दुसरयानही तोच सूर धरला
"मुलीसाठी वेळ नाही हिच्या बाबांना!", कुणाच्यातरी बाबांनी मागून म्हटलं
"फारच कामंचं दिसतोय हिचा बाप", दुसरयांदा तिला ऐकू आलं...

हाताची घडी व्यवस्थित घालून
तिनं बोलायला सुरुवात केली,
अद्वितीयच होतं ते सगळं
चिमुरडी आपली जे जे बोलली.

"माझे बाबा राहतात खूप दूर
म्हणून ते आज इथ नाहीत.
पण त्यांना यायची खूप इच्छा होती,
मला आहे पक्कं माहीत.

खूपच छान होते बाबा माझे
त्यांना जगात तोडच नाही,
तुम्हाला ते दिसत नसले तरी
मी इथं एकटी नाही.

बाबा नेहमीच माझ्याबरोबर आहेत
अहो, बाबांनीच हे सांगितलंय मला"
म्हणाली हृदयावर हात ठेवून
"इथंच आहेत खात्रीय मला."

मग दोन्ही हातांनी जणू तिनं
बाबांना आपल्या मिठीत घेतलं,
कीतीतरी वेळ जणू त्यांच्याच
हृदयाचं ठकठक संगीत ऐकला.

ओघळणारे अश्रू पुसत रूमलानं
आई गर्दीत उभी होती
अकालीच खूप विचार करणाऱ्या
आपल्या चिमणीकडं पाहत होती.

मग हातांची मिठी सोडून
तिनं गर्दीच्या डोळ्यात पाहिलं,
गोड, मृदू पण स्पष्ट आवाजात
गर्दीन तिच्याकडून पुढं ऐकलं!

"शक्य असतं तर बाबा आलेच असते,
त्यांचं माझ्यावर खूपच प्रेम आहे.
पण तुम्हा सगळ्यांना माहीत आहे नं,
देवाचं घर इथून खूप लांब आहे.

अग्निशामक दलात जवान होते बाबा
गेल्याच वर्षी देवाघरी गेले,
काही अतिरेक्यांचा बॉम्ब्धरी हल्ल्यात
ज्या दिवशी आपले स्वातंत्र्याच मेले.

ते माझ्या जवळ आहेतसं वाटतं
जेव्हा कधी मी डोळे मिटते."
आणि लगेच तिनं डोळे मिटून पाहिलं,
अरे! बाबा तर समोरच उभे होते.

मुलांच्या आणि वडलांच्या गर्दीकडे
आश्चर्यानं आई पाहत होती,
हळूहळू डोळे मिटून घ्यायला
सगळ्यांनी सुरुवात केली होती.

"मला माहितीय बाबा तुम्ही माझ्याबरोबर आहेत"
निव्वळ शांततेत चिमुरडीनं म्हटलं.
तिचे बाबा आलेच आहेत,
हे शहारलेल्या गर्दीला कळून चुकला.


तिच्या बाजूला सुंदर गुलाबी
गुलाबाचं फुल ठेवल्याचं दिसलं
कधी घडला असं, कसं घडला हे
कुणालाच आजिबात नाही कळलं.

'ज्यांना जगात तोडच नाही',
असे तिचे बाबा जणू आलेच होते,
कुठेही असेनाका आता
देवाचे घर कितीसे दूर होते?