नाना पातळ्या मनाच्या

 नाना पातळ्या मनाच्या
आणि चढायला जिने
वर वर जावे तसे
हाती येताता खजिने

नाना पातळ्यांवरुन
नाना जागांची दर्शने
उंचीवरुन बघता
दिसे अमर्याद जिणे

उंच पातळीवरुन
दिसताता स्पष्ट वाटा
वर जावे तसा होतो
आपोआप नम्र माथा

नाना पातळ्यांवरती
नाना लढतो मी रणे
होता विजयी; बांधितो
दारावरती तोरणे


कवी - म. म. देशपांडे.

मन मनास उमगत नाही

मन मनास उमगत नाही, आधार कसा शोधावा ?
स्वप्नातील पदर धुक्याचा, हातास कसा लागावा ?

मन थेंबांचे आकाश, लाटांनी सावरलेले
मन नक्षत्रांचे रान, अवकाशी अवतरलेले
मन गरगरते आवर्त, मन रानभूल, मन चकवा

मन काळोखाची गुंफा, मन तेजाचे राऊळ
मन सैतानाचा हात, मन देवाचे पाऊल
दुबळया, गळक्या झोळीत हा सूर्य कसा झेलावा

चेहरा, मोहरा ह्याचा कुणी कधी पाहीला नाही
धनी अस्तित्वाचा तरीही, ह्याच्याविण दुसरा नाही
ह्या अनोळखी नात्याचा, कुणी कसा भरवसा द्यावा


कवी - सुधीर मोघे 

मन वढाय वढाय

मन वढाय वढाय 

 उभ्या पीकातलं ढोर 

 किती हाकला हाकला 

 फिरी येतं पिकांवर

मन मोकाट मोकाट 

 त्याले ठायी ठायी वाटा 

 जशा वार्यानं चालल्या 

 पानावर्हल्यारे लाटा 

 मन लहरी लहरी 

 त्याले हाती धरे कोन? 

 उंडारलं उंडारलं 

 जसं वारा वाहादन 

 मन जह्यरी जह्यरी 

 याचं न्यारं रे तंतर 

 आरे, इचू, साप बरा 

 त्याले उतारे मंतर! 

 मन पाखरू पाखरू 

 त्याची काय सांगू मात? 

 आता व्हतं भुईवर 

 गेलं गेलं आभायात 

 मन चप्पय चप्पय 

त्याले नही जरा धीर 

तठे व्हयीसनी ईज 

 आलं आलं धर्तीवर 

 मन एवढं एवढं 

 जसा खाकसचा दाना 

 मन केवढं केवढं? 

आभायात बी मायेना देवा, 

कसं देलं मन आसं नही दुनियात! 

आसा कसा रे तू योगी काय तुझी करामत! 

देवा, आसं कसं मन? आसं कसं रे घडलं 

 कुठे जागेपनी तूले असं सपनं पडलं!

माणसाचे मन