लिंबोळ्या लेबल असलेली पोस्ट दाखवित आहे. सर्व पोस्ट्‍स दर्शवा
लिंबोळ्या लेबल असलेली पोस्ट दाखवित आहे. सर्व पोस्ट्‍स दर्शवा

समर्पण

हे हृदयपुरुष जे अजून नव्हते फुलले
ते तूच फुलविले, तुलाच अर्पण केले

मी जरी फुलविली रानजाइची फुले
पण सुगंध त्यांचा तव हृदयी दरवळे

कशि घडून आली जादू ही, ना कळे
हे तुलाच अर्पण असोत त्यांचे झेले

ही सतार माझी प्रथम तुवा स्पर्शिली
तारेवर फिरली तव कोमल अंगुलि

कशि मंजुळ, कातर उठे तरंगावलि
जे गाणे स्फुरले, तुझ्याच हृदयी घुमले

या रुक्ष भूमिवर बीजे मी विखुरिली
ही भूमि तूच गे स्नेहजळे शिंपिली

अंकूर फुटुनि ही फुलझाडे वाढली
तुजमुळेच देवी उपवन माझे फुलले

या भरली होती करंडकी कस्तुरी
मज दौलतिची या जाणिव नव्हती परी

तव करस्पर्शने केली जादूगिरी
मन सुगंध हुंगुनि धुंद होउनी गेले

का भाव अंतरी उचंबळुनि दाटला ?
का व्याकुळ होउनि गहिवरला मम गळा ?

का फुले चांदने ? ही कोणाची कला ?
प्रेमाचे नाते जे ठरले ते ठरले !

घडणारच नव्हते ते घडले तुजमुळे
मिळणारच नव्हते ते तू मजला दिले

मजवरी उधळिली कल्पतरुची फुले
मम जीवन केले नंदनवन तू सगळे

मी होतो जीवनमार्गावर एकला
मागून येउनी साद दिली तू मला

होऊन उषा मम पथ पुढला उजळिला
मग गाउ लागले विहंगमांचे मेळे !

तू स्फूर्ती माझी, प्रतिभा मम लाडके
किति गाउ गोडवे, किती करु कौतुके !

मी कुमुद फुल्ल तव, हे माझ्या चंद्रिके
हे तुलाच अर्पण पहिलेच नि शेवटले !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

घाटमाथ्यावर

होतो मी सहचारिणीसह उभा त्या घाटमाथ्यावर

सृष्टीचे नव भव्य रुप हृदया उत्साह दे केवढा !

खाली खोल दरी, भयाण पुढती धिप्पाड मोठा कडा !

खाली जंगल दाट आणि वरती शोभे निळे अंबर

सूर्याच्या पिवळ्या उन्हात नटली कोठे गिरींची शिरे

कोठे शुभ्र जलौघ, दुर दिसती झाडीत कोठे पथ

धावे फुंकित शीट कर्कश, दिसे घाटात अग्नीरथ

जाती घालुनि शीळ भुर्र उडुनी केव्हा गुणी पाखरे

जोडीने पसरुन पंख अपुले तो कौंच पक्षीद्वय

जाई संथ हवेत पोहत, किती ते दृश्य चेतोहर !

ओलांडून दरी निवांत बसले पाषाणखंडावर

पाठोपाठ मनोविहंगहि-असा लागून गेला लय !

तेव्हा मी म्हटले, ’प्रिये, कधितरी सोडूनि देहास या

आत्मे काय उडून जातिल असे स्वर्गास गाठावया !’


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

स्वप्न

"मी स्वप्न असे देखिले सये मैत्रिणी
की आपण गेलो एका बागेमधि दोघीजणी

वेलींच्या मांडीवरी झोपल्या कळ्या
उघडून पाकळ्या त्यांना करि बालरवी गुदगुल्या !

गुजगोष्टि कुणा, तर जो जो गाई कुणा
तो झुळझुळ मंजुळ वारा हालवी डोलवी कुणा !

गोजिर्‍या फुलांचे खेळगडी गोजिरे
कशि गुंगत होती बाई बहुरंगी फुलपाखरे !

या लीला देखुनि मति माझी हर्षली
जणु ’जिवती’ लेकुरवाळी, फुलबाग मला भासली !

मज गोड भास जाहला कशाचा तरी
मी मधेच थबकुनि पाहे लागून ओढ अंतरी

जाहल्ये उताविळ-मन गेले लोभुनी
मी लालजर्द ’झेंडूचा’ घेतला गेंद तोडुनी

तान्हुल्यास जणु का घेत माय उचलुनी
तो हृदयी धरिला बाई हुंगिला चुंबचुंबुनी

चिमुकल्या झेंडुची बहीण जणु चिमुकली
ती ’मखमल’ गोजिरवाणी तू कुरवाळुनि चुंबिली

लावून नजर मी हसत बघे तुजकडे
तू वदलिस उसन्या रागे, ’ही कसली थट्टा गडे !’

स्वप्नात कोणत्या गुंग मती जाहली !
दोघींना ऐकू आल्या कसल्या ग गोड चाहुली !"


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

मैत्रिणी

लाभ तुझ्या मैत्रीचा दोन घडी मैत्रिणी

आणि अता जन्माची जाहलीस वैरिणी !

तू होउनि हाती मम हात दिला मैत्रिचा

अवचित का झिडकारुनि टाकिलास मानिनी !

जीवनपथ होतो मी आक्रमीत एकला

अभिलाषा धरिली, तू होशिल सहचारिणी !

दाखविली बोलुनि, हा काय गुन्हा जाहला ?

काय म्हणुनि माझ्यावर कोप तुझा भामिनी !

दिव्य तुझ्या प्रतिमेचा झोत मोहवी मला

होरपळुनि तरु माझा टाकिलास दामिनी !

गे आपण जोडीने मधु गीते गायिली

चोच मारुनी उडून जाशि निघुनि पक्षिणी !

कांति तुझी, डौल तुझा, नृत्य तुझे डोलवी

जहरि डंख करुनी मज, जाशि निघुनि नागिणी !

हृदयीची दौलत मी पायी तुझ्या ओतिली

मी भणंग, मी वेडा बनलो मायाविनी !

तडफडतो दिनरजनी जखमी विहगापरी

सूड कुण्या जन्मीचा उगविलास वैरिणी !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

पुनरागमन !

हो जागी प्रतिभे, सलील फिरवी वीणेवरी अंगुली

माझ्या आठवणीवरी तव मती गे पाहिजे रंगली !

होते सांज, करीत किल्‌बिल घरा येते विहंगावली

एकांती बसता तया परतुनी येतात चित्ती स्मृती

ती माझी सहधर्मिणी, सुगृहिणी माझी प्रिया मालती

तारुण्यातच ती कशी करपुनी गेली लता कोवळी ?

या वातावरणात काय फिरतो आत्मा तिचा मोकळा !

माघारा परतून आण; तुजला ती साध्य आहे कला !

झाले फुल मलूल, गंधलहरी हो लीन वायूमधे

पाहे हुंगुनि आसपास, भरुनी श्वासात आणी तिला

डोळ्यांला दिसते अजून हसरी मूर्ती तिची प्रेमला

आत्मा तीत तिचा भरुन, तिजला माझ्यासवे बोलु दे

कांते, ये हसितानने जवळ ये, संकोच का हा वृथा !

मृत्यूनंतर आपला न तुटला संबंध गे सर्वथा

जो षण्मासहि जाहले न करुनी संसार माझ्यासवे

काळाने तुज तातडी करुनि तो बोलावणे धाडिले

होते ऐहिक जन्मबंध जुळले ते सर्व झाले ढिले---

नाही आत्मिक भाव मात्र; मग का मी गाळितो आसवे ?

डोळे हे पुसितो, उगाच तुजला वाईट वाटेल ना !

ही स्वप्नातिल नित्य भेट न तुझी ना भासा ना कल्पना !

डोळे जाति दिपून, तेज किति हे आले अहाहा तुला !

सोन्याच्या पुतळीपरी उजळुनी आलीस तू मैथिली !

आला मंगल भाग्य-योग जुळुनी, की पर्वणी पातली !

देशी भेट फिरुन, खास तुझिया प्रेमास नाही तुला !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

उशीर उशीर

उशीर उशीर !

केलास का बाई इतुका उशीर !

शरद संपून, हेमंत संपून येताहे शिशीर !

दर्पणी माझिया डोकावू नको

जीव कासावीस करु हा नको

तुझ्या ग चंद्राचे चांदणे क्षणाचे

युगाचा भरे तिमीर

एकले चालून थकले जिणे

मागल्या जन्माची फेडाया ऋणे

फुलू दे नविन जीवनप्रसून

गळू दे जुने शरीर

नवीन विण्याची नवी हो तार

मधुर मधुर काढी झंकार

आपुल्या प्रीतीचे नव्या प्रचीतीचे

गावया गीत मी अधीर

माझ्या फुलातिल सुगंधा होऊन ये

माझ्या गीतातिल रागिणी होऊन ये

पुढल्या वसंती होऊन वासंती

येई गे, नको उशीर !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

उत्कंठा !

ते पुरे करी नटणे थटणे

ये निघून तू लवकर सजणे

असेल वेणी तव विस्कटली

कंचुकिची वा गाठहि सुटली

भीड नको धरु तरिही कसली

असशील तशी ये तू सजणे

ते पुरे करी नटणे थटणे

त्या हिरवळल्या पथिकेमधुनी

येतेस कशी चंचल चरणी !

मोहनमाळेमधील सारे

तुटून पडतिल मणी टपोरे

पैंजणिची गळतील घुंगरे

तरि फिकिर नको तुजला रमणी

येतेस कशी चंचल चरणी !

बघ मेघ दाटले हे गगनी

असशील तशी येअ तू निघुनी

सोसाटयाचा वारा सुटला

नदितीराहुन बलाकमाला

भये भरारा उडून गेल्या

ही गुरे जवळ गोठा करिती

बघ मेघ दाटले हे वरती !

घेशील दिवा तू पाजळुनी

परि मालवेल तो फडफडुनी

सुंदर तव हे विशाल डोळे

तयात न कळे काजळ भरले

दिसती या मेघांहुनि काळे

घेशील दिवा तू पाजळुनी

जाईल परी फडफड विझुनी

ते पुरे करी नटणे थटणे

ये निघून तू लवकर सजणे

तशीच अपुरी ती फुलमाळा

राहू दे, तिज गुंपायाला

वेळ कुणाला ? या अवकळा-

बघ मेघ दाटले हे गगनी

एकेक घडी जाते निघुनी !

ते पुरे करी नटणे थटणे

ये निघून तू लवकर सजणे !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

पुष्पांचा गजरा

पुष्पांचा गजरा विशीर्ण मजला वाटेवरी आढळे

त्याची खिन्न विपन्न पाहुन दशा, त्याला करी घेतले

होता येत सुवास त्यास अजुनी, गेला जरी कोमुन

काले जाय निघून यौवन परी मागे उरे सद‌गुण

कोणाचा गजरा ? प्रमत्त तरुणी-वेणीतुनी हा पडे ?

किंवा होउन प्रेमभंग युवती याला झुगारुन दे ?

शृंगारास्तव भामिनीस गजरा आणी तिचा वल्लभ

त्याने काढुनि टाकिला निज करे, की होय हा निष्प्रभ !

आता मागिल सर्व वैभव तुझे स्थानच्युता ओसरे !

बाला कोण तुला धरुन हृदयी चुंबील हुंगील रे !

कृष्ण, स्निग्ध, सुगंधयुक्त विपुला त्या केशपाशावरी

डौलाने मिरवेन हासत, अशी आशा न आता धरी

घेई मानुनि तू तथापि गजर्‍या चित्ती समाधान हे

की एका कवितेत भूषित मला केले कवीने स्वये !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

जकातीच्या नाक्याचे रहस्य !

"कोणिकडे जाशी स्वारा, दिसशी का घाईत ?"
"जकातिचे नाके आहे त्या आंबेराईत !"

बिजलीपरि चमकुन गेला ---घोडेस्वार
नवल अहो, हां हां म्हणता झाला नजरेपार !

जकातिचे नाके आहे त्या आंबेराईत
बहारास आली होती दो जीवांची प्रीत

ऐका तर गोष्टीला त्या झालि वर्षे वीस
स्वार अजुनि तेथे दिसतो अवकाळ्या रात्रीस

जकातिचे नाके जळके आज दिसे ओसाड
घोटाळुनि वारा घुमवी काय बरे पडसाद !

म्हातारा नाकेवाला मल्हारी शेलार
त्याची ती उपवर कन्या कल्याणी सुकुमार !

मोहिमेस निघता तेथे स्वार करी मुक्काम
कल्याणी झाली त्याच्या जीवाचे आराम !

मोहरली अंबेराई, सरता झाला माघ
बहारास आला त्यांच्या प्रीतीचा फुलबाग

"मनहरणी, शीतळ तुझिया स्वरुपाचा आल्हाद
अमृताचा धारा ढाळी जणु पुनवेचा चांद

आंब्याचा मोहर तैशी कांति तुझ्या देहास
जाईचे फूल तसा तव मंद सुगंधी श्वास

कल्याणी, पाहुनि तुजला फुलतो माझा प्राण
दे हाती हात तुझा तो, कर माझे कल्याण !

या आंबेराईची तु वनराणी सुकुमार
कल्याणी, सांग कधी ग तू माझी होणार ?"

"आणभाक वाहुनि कथिते, तुम्हि माझे सरदार
प्रीत तुम्हांवरिती जडली, तुम्हि भारी दिलदार

नाहि जरी बाबांच्या हे मर्जीला येणार
म्हणतातच, ’पेंढार्‍याची बाइल का होणार ?’

पंचकुळी देशमुखांचे तुमचे हो घरदार
नाहि परी बाबांच्या हे मर्जीला येणार !"

कोण बरे फेकित आला घोडा हा भरधाव ?
जकातिच्या नाक्यापुढले दचकुन गेले राव !

"चैतपुनव खंडोबाची, ऐका हो शेलार
ध्यानि धरा लुटुनी तुमची जकात मी नेणार"

आंब्याच्या खोडामध्ये घुसला तो खंजीर
बेलगाम निघुनी गेला---गेला तो हंबीर !

पुनव करी राईवरती चांदीची खैरात
जकातिच्या नाक्याकडली लख्ख उजळली वाट

सोंग जसे लळितामधले यावे उडवित राळ
धुरोळ्यात भडकुन उठला तो टेंभ्यांचा जाळ

ओरडला गढिवरला तो टेहेळ्या झुंझार
’सावध व्हा, पेंढार्‍यांचा आला हो सरदार !’

वाघापरि गर्जत आला, "येळकोट-मल्हार !
रामराम अमुचा घ्या हो मल्हारी शेलार !

पारखून घ्या तर आता हिरा आणखी काच ! "
आणि सुरु झाला नंग्या समशेरींचा नाच

"कल्याणी पेंढार्‍याची बाइल का होणार !"
काय असे डोळे फाडुनि बघता हो शेलार ?

"कल्याणी नेली’ एकच झाला हाहाकार
पाठलाग होऊन सुटले स्वारामागे स्वार

स्वाराच्या पाठित घुसला अवचित तो खंजीर
विव्हळला; परि नाही तो अडखळला खंबीर !

तसाच तो दौडत गेला विजयाच्या धुंदीत
तसाच तो दौडत गेला मृत्यूच्या खिंडीत

"जकात ही लुटिली ज्याने प्रीतीची बिनमोल
जीवाचे द्यावे लागे मोल," बोलला बोल

’कल्याणी जातो !’ सोडी शेवटला हुंकार
कोसळला घोडयावरुनी धरणीवरती स्वार !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

वेळ नदीच्या पुलावर

घटिकाभर मोटर पुलाजवळ थांबली
ती अजून घटिका स्मरणी मम राहिली

किति श्रावणसंध्या उन्हात पिवळ्या खुले !
गगनात पसरले मेघखंड रंगले

क्षितिजावर पडले इंद्रधनूचे कडे
चम्‌चमति तृणावर नीलपाचुचे खडे

सृष्टिचे रुप रमणीय दृष्टिला पडे
आनंद अहो, आनंद भरे चहुकडे !

नुकतीच जिची का बाल्यदशा संपली
चेहरा गोल, हनु जणू उजळ शिंपली !

कुणि थोर मराठा कुळातील कन्यका
ऐटीत पुलावर बसली नीलालका

निर्व्याजपणा मोकळा निसर्गातला
संपूर्ण तिच्या चेहर्‍यावरी बिंबला

ती प्रसन्नवदना लावण्याची कळी
भावंड धाकटे खेळवीत बैसली !

खालती नदीचे जळ वाहे खळखळा
वरि गुंगुनि तारायंत्र साथ दे जळा

सृष्टिचे सानुले भाट-अशी गोजिरी
पाखरे येउनी बसली तारेवरी

मनसोक्त लागली गाऊ ओतुन गळा
मोहरली त्यांची संगीताची कळा

का स्फूर्ति एवढी उचंबळे अंतरी ?
तर कोणाची ही सांगा जादूगिरी ?


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

बालयक्ष

बोलतात बाई बालयक्ष याला
कुंजातुनि आला यक्षिणींच्या

विसरुन पंख इवले धवल
आला, हे नवल नाही काय ?

हासत, खेळत, बोबडे बोलत
आला हा डोलत सदनात

जाईच्या वेलीला आला का बहर
आंब्याला मोहर फुटला का ?

गाऊ का लागली पाखरे मंजुळ
वारे झुळझुळ वाहू लागे ?

अशी काही जादू घडली घरात
काय गोकुळात यशोदा मी ?

खोडकर तरी खोडया याच्या गोड
पुरविती कोड शेजारणी

मेळा भोवताली लहान्या बाळांचा
फुलपाखरांचा फुलाभोती

’एक होता राजा’ गोष्टी या सांगत
गंमत जंमत करीत हा !

नाजुक रेशमि धाग्यांनी आमुची
मने कायमची बांधणारा

काळजीचे काटे काढून आमुची
काळिजे फुलांची करणारा

खेळकर माझा लाडका वसंत
जीवाला उसंत नाही याच्या

झोप गुर्रकन लागे कशी तरी !
नाही जादूगिरी कळत ही

झोपेत गालाला पडतात खळ्या
कोण गुदगुल्या याला करी ?

पंख लावूनीया गेला का स्वप्नात
यक्षिणी-कुंजात उडून हा ?

तिथे यक्षिणींनी घेरला वाटत
मुके मटामट घेतात का ?

कल्पवल्लरीच्या फुलाला पाहून
बाळ खुदकन हसतो का ?

असा बालयक्ष माझा ग गुणाचा !
बाई न कुणाचा, माझाच हा !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

आजोळी

माझ्या मामाची रंगीत गाडी हो

तिला खिल्लार्‍या बैलांची जोडी हो

कशी दौडत दौडत येई हो

मला आजोळी घेऊन जाई हो

नाही बिकट घाट

सारी सपाट वाट

मऊ गालीचे ठायी ठायी हो

शीळ घालून मंजूळवाणी हो

पाजी बैलांना ओहाळ पाणी हो

गळा खुळखूळ घुंगुरमाळा हो

गाई किल्‌बील विहंगमेळा हो

बाजरिच्या शेतात

करी सळसळ वात

कशा घुमवी आंबेराई हो

कोण कानोसा घेऊन पाही हो

कोण लगबग धावून येई हो

गहिवरुन धरुन पोटी हो

माझे आजोबा चुंबन घेती हो

लेक एकूलती

नातु एकूलता

किति कौतूक कौतूक होई हो


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

आजोबा

आजोळ माझे लहान गाव
’कळंब ’ आहे तयाचे नाव

नदी ’अश्विनी’, ’माणिक’ ओढा
गावशिवारा घातला वेढा

ओढयाच्या काठी मळा मामाचा
पडाळ छोटी,छोटी बगीचा

मायाळू भारी माझे आजोबा
म्हणती त्यांना सगळे ’बाबा !’

आंघोळ त्यांची भल्या सकाळी
गोपीचंदन लाविती भाळी

नारायणाला हात जोडिती
पूजा करिती, पोथी वाचिती

ऐन दुपारी आंब्याखालती
घोंगडीवरी अंग टाकिती

घायपाताचा वाक घेऊनी
दोर वळिती पीळ देऊनी

करडे पाटीखाली झाकिती
गुरा वासरा पाणी पाजती

शेण काढुनी झाडिती गोठा
स्वच्छ ठेविती अंगण , ओटा

तिन्ही सांजेला येत माघारी
गुरे दावणी बांधिती सारी

पाठीवरुनी मुक्या जीवांच्या
हात फिरतो प्रेमळ त्यांचा

पाहुणा कोणी येता दुरुनी
बोलती त्याशी तोंडभरुनी

गोष्टी सांगती देवाधर्माच्या
अभंग गाती तुकारामाचा

देवाचे नाव सदा तोंडात
झोप तयांना लागते शांत

आजोबा माझे भारीच गोड
त्यांच्या प्रेमाला नाहीच जोड !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

डराव डराव

डराव डराव ! डराव डराव !

का ओरडता उगाच राव ?

पत्ता तुमचा नव्हता काल

कोठुनि आला ? सांगा नाव

धो धो पाउस पडला फार

तुडुंब भरला पहा तलाव

सुरु जाहली अमुची नाव

आणिक तुमची डराव डराव !

बटबटीत डोळ्यांचे ध्यान

विचित्र तुमचे दिसते राव !

सांगा तुमच्या मनात काय ?

ही घ्या छत्री, ही घ्या नाव

जा गाठा जा अपुला गाव

आणि थांबवा डराव डराव !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

मागणे

"हात तुजला जोडितो देवबाप्पा

सुखी माझ्या तू ठेव मायबापा

करी भाऊला परीक्षेत पास

त्यास नाही देणार कधी त्रास !

ताइ माझी किति शहाणी हुषार

तिला मिळु दे बाहुली छानदार

मित्र बाळू धरि अबोला रुसूनी

जुळव गट्टी रे आमुची फिरुनी

करी किरकिर तान्हुले पाळण्यात

काम आईला सुचेना घरात

उगे त्याला कार, लागु दे हसाया

फार होतिल उपकार देवराया !"


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

बगळे

कुणिकडे चालले हे बगळे

रांगेत कसे उडती सगळे !

नदी वाहते संथ खालती

जळी ढगांच्या छाया हलती

तटी लव्हाळे डोलडोलती

वर कुणी उधळिली शुभ्र फुले ?

पाय जुळवुनी, पंख पसरुनी

कलकल कलकल करीत मधुनी

कुठे निघाले सगळे मिळुनी

पडवळापरी किति लांब गळे !

वाटे सुटली शाळा यांची

शर्यत सुटली की पळण्याची !

यात्रा भरली की पक्ष्यांची ?

तिकडेच चालले का ? न कळे !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

माझी बहीण

मला आहे धाकटी बहिण नामी
नाव ’कमला’ ठेविले तिचे आम्ही

सदा हसते नी सदा खेळते ती
कधी रडते नी कधी हट्ट घे ती

बाळ माझी ही गुणी अन्‌ शहाणी
तुम्ही जर का देखाल न्याहळोनी

कौतुकाने बोलाल, ’ह्या मुलीला-----
कुठुनि इतुका हो पोक्तपणा आला !’

तशी आहे ती द्वाड अन्‌ खठयाळ
तुम्हा भंडावुन नकोसे करील

आणि तुम्ही बोलाल, ’अशी बाई,
मूल हट्टी पाहिली कधी नाही !’

सुटी माझ्या शाळेस जो न होते
तोच माझे मन घरा ओढ घेते

धरुनि पोटाशी बाळ सोनुलीचे
मुके केव्हा घेईन साखरेचे !

अशी वेल्हाळ लाडकी गुणाची
नाहि आवडती व्हायची कुणाची ?

झैत्रिणींनो, कधि घरा याल माझ्या
तुम्हांला मी दावीन तिच्या मौजा !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

बाजार

बाजार आज गावचा पहा वाहतो

खिडकीत उभा राहुनी मौज पाहतो

हा गाडयांनी गजबजला गाडीतळ

किति गडबड, गर्दी, गोंगाट नि गोंधळ !

बाजारकर्‍यांची रहदारी ही सुरु---

जाहली, चालती पहा कसे तुरुतुरु !

ध्वनि खुळखुळ घुंगुरमाळांचा मंजुळ

जणु मला वाहतो, करितो मन व्याकुळ

ही शेतकर्‍यांची मुले शिवारातली

घालीत शीळ, मारीत उडया चालली

उगवेल सणाचा दिवस उद्या पाडवा

पैरणी नव्या, पोषाख हवा नवनवा

काकडया लांब, गरगरित गोल टरबुजे

गुळभेली, साखरपेटि, गोड खरबुजे-----

आणिती गाढवे पाठीवर वाहुनी

कशि दुडक्या चाली येती गिरणेहुनी !

जरि सावलीत मी, तहान किति लागली

खायला कलिंगड-खाप लाल चांगली !

मन गेले गेले वार्‍यावर वाहुनी

मज बाजाराला जाऊ द्या हो कुणी !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

मेघांनी वेढलेला सायंतारा

चम्‌चमणारा । घनवेष्टित बघ हा तारा

तारा-जननी संध्या रमणी

तरणी-विरहे रडे स्फुंदुनी

आरक्त छटा उमटे वदनी

बघुनि वेल्हाळा । गहिवरुनि वदे या बोला

"बाळ सोनुले उघडे पडले

कोण अता मायेचे उरले ?

किति दिसताहे मुख हिरमुसलें !

भिउ नको बाल । मी करिन तुझा सांभाळ

पुत्र कुणाचा ? दावित सकला

मोहक हा तव वदनतजेला

एक एक गुण जणू तिकडला

साठला वदनी । वाटते लाडक्या बघुनी

तळपत होते जोवर गगनी

मुठीत होती सग्ळी अवनी

खळ दिपले स्वारीस पाहुनी

कुणाची छाती । आपणा छळाया नव्हती

तेच पहा त्यांच्या माघारी

अनाथ अबला मला पाहुनी

बालवय तुझे हे ओळखुनी

चोहिबाजूंनी । भिवविती नीच घेरोनी

मेघखळांची कृष्ण साउली

बाळा, तुझिया भवती पडली

दिव्य वपू तव झाकिल सगळी

परि तुझें तेज । आणिते तयांना लाज

धैर्य न होई स्पर्श कराया

दचकुन बघते बघ घनछाया

’अवचित येइल की रविराया’

दरारा हाही । तव रक्षण करितो, पाही

घनमण्डल काळासम भासे

त्यात धैर्य जणु तुझे प्रकाशे

वीरकुळाला हे साजेसे

भिउ नको बाळ । मम अंकी नीज खुशाल !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या

मानवीं तृष्णा

हा आकाश-विकास मूर्त गमतो उत्कर्ष नेत्रोत्सव

तारा-पुञ्ज, दिवाकर, ग्रह, शशी त्याचे असे वैभव

ते आम्ही बसतो पहात हृदयी होऊनिया विस्मित

तारामण्डल व्योमभूषण कसे व्हावे परी अंकित !

काढी मानव कष्ट सोसुन हिरे का खोल खांणीतुन

मोती आणिक सागरातुन, मला त्याचे कळे कारण !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रहलिंबोळ्या