सारे डोंगरांचे उतार, पर्वत उदास झाले आहेत

 बहरणाऱ्या वसंतऋतूने जणू आत्महत्त्या केली आहे

 बारुद पेरलेल्या सीमेवरच पाऊल ठेवले होते त्याने...

आळसावलेले ऊन खाली उतरले नाही अजून

 थंडीने गारठलेले ते छपरावर झोपून राहिले आहे

 आणि उत्साहाच्या पांघरुणाच्या तर कधीच फाटून चिंध्या झाल्या आहेत!

 

हा अर्धा चंद्र गडद काळ्या आभाळावरचा

जणू काळ्या हबशिणीची काळोख चाटणारी जीभ

 सकाळपर्यंत कढई चाटून साफ करुन निघून जाईल!

 वस्तीला आग लावून पुरेसा आनंद झाला नाही... 

तो आता आभाळावर हल्ला करायला निघाला आहे!

 धुराच्या अंगरख्यावर रक्ताच्या वासाचे डागही पडले आहेत!

  झोपडीतले चिमुकले बाळ रडता रडता

 आईवर रुसून आपले आपणच झोपी गेले आहे

 तात्पुरता ‘युद्धविराम’ झालेला दिसतो आहे!

  मी राहातो दोस्तांच्या घरभिंतीच्या अलीकडे, पण

 माझी सावली मात्र भिंतीच्या पलीकडे पडते

 किती भंगूर आहे ही देहाची आणि प्राणांची सीमा?

  लहानपणीच्या जखमेचा डाग दिसतो आहे चंद्राच्या कपाळावर

 दिवसभर दगड, धोंडे, गलोल घेऊन खेळत होता 

कितीदा सांगितले, बरी नाही संगत त्या उनाड उल्कांची!

 कसला विचित्र कपडा दिला आहे मला शिवायला!

 एकीकडून खेचून घ्यावा तर दुसरीकडून सुटून जातो...

 उसवण्या शिवण्यातच सारे आयुष्य निघून गेले!

  मोजून मापून कालगणना होते वाळूच्या घड्याळात

 एक बाजू रिती होते तेव्हा घड्याळ पुन्हा उलटे करतात

 हे आयुष्य संपेल त्यावेळी तो नाही असाच मला उलटे करणार?

जरा पॅलेट सांभाळ हा रंगांचा, सुगंधांचा

 आकाशाचा कॅनव्हास उघडतो आहे मी...

 माणसाचे चित्र पुन्हा एकदा रेखाटून पहा!

 ‘मीर’ नेही पाहिले आहेत तुझे ओठ,

 म्हणून म्हणतो, ‘ही जणू गुलाबाची पाकळीच आहे!’

 बोलणे ऐकले असते तर गालिब झाला असता!

  कुंपणाच्या काटेरी तारांमुळे हवा जखमी होते

 तुझ्या सरहद्दीजवळून जाताना नदी मस्तक टेकते...

 माझा एक दोस्त रावी नदीच्या पल्याड राहतो आहे!

कुणालाही ठावठिकाणा विचारला त्याचा

 तर दरवेळी नवाच पत्ता सांगितला जातो आहे!

 तो बेघर आहे की दिसेल त्या घरात शिरणारा?

ता तर सभ्यता, संस्कृती, कला सारेच वाटून टाकले आपसात

 कुठून कुणी साद घालणार नाही की प्रतिसाद देणार नाही 

सारा अवकाश जणू कात्रीने कापून टाकला आहे आम्ही!

 शेतकऱ्याने चालवला नांगर, जमीनदाराचे झाले शेत

 वाण्याने दुकानातला गल्ला भरला, ती तर ईश्वराची कृपा

 मातीची गादी तर पुन्हा रिती, जिने शेत रुजवले होते!

  चला, आपले बोलणे एकमेकात वाटून घेऊ या

 तुम्ही काही ऐकायचे नाही, मी समजून घ्यायचे नाही!

 दोन अडाण्यांमधला किती हा सुसंस्कृत संवाद!

 सर्कशीचा तंबू उभारलेला आहे

 कसरत करणारे झोक्यावर आंदोळत आहेत

 बुद्धीचे हे खेळ संपतच नाहीत कधी!

एक एक आठवण उचलून, पापण्यांनी पुसून ठेवून दे पुन्हा

 हे अश्रू नाहीत, डोळ्यांत जपून ठेवलेले मूल्यवान आरसे आहेत

 खाली पडल्या तर किंमती चिजा फुटून जायच्या कदाचित!

 समुद्र जेव्हा खळबळून घुसळून निघतो वादळात

 जेवढे काही मिळालेले असते ते ठेवतो किनाऱ्यावर

माणसांनी पाण्यात फेकलेले कर्म मात्र घेऊन जातो बरोबर!

  शोधतो आहे या देहाच्या खोलीत आणखी कुणाला

 एक जो मी आहे, एक जो आणखी कुणी चमकतो आहे

 एका म्यानात दोन तलवारी राहातात कशा?